Na op donderdag gekeken te hebben wat er allemaal in de koffers past die ik
deze vakantie voor het eerst serieus ga gebruiken, heb ik de keuze gemaakt om
alleen met de zijkoffers op stap te gaan. Dit moet de stabiliteit tijdens het
rijden ten goede komen, al is de F800GS van nature al een heel erg stabiele
motor. Op vrijdagochtend besloten om de Canon EOS 40D thuis te laten. Foto's
maken heeft geen prioriteit en hierdoor kan er wel een fleece mee, wat prettig
is als het 's avonds wat kouder wordt.
Vrijdagochtend om precies half negen start ik de motor, anderhalf uur voor op
mijn langzaamste schema. Ooit leer ik het nog om een goede voorbereiding te
treffen. De eerste 175 Km zijn vrij recht toe recht aan, via de A35, de B54, de
Duitse A1, naar Hüsten. Onderweg stop ik vlak na Münster voor een kopje
koffie en een krentenbol, vlak daarna krijg ik de eerste bui van deze vakantie
te verwerken. Helaas blijft het tot 13:00 uur vrij regenachtig. In Hüsten wijk
ik iets van de route af, hierdoor kom ik mooi bij een tankstation uit. Het
regent steeds harder dus ik besluit nog maar een kopje koffie te drinken. Bij
het vertrek uit Hüsten vergis ik mij in de route. Niet erg aangezien ik nu om de
buien heen rij. Wat volgt is een mooie route over helaas natte en gladde wegen.
Ik stop nogmaals in Wenden, waarna het zo goed als droog blijft. Eindelijk een
beetje genieten van de mooie bochtige wegen. Voordat ik door het verrassend
mooie Bad Ems kom moet ik een stukje omrijden en in Hersbach is het even tijd
voor een plaspauze, illegaal in een schattig parkje waar de Duitse oudjes mijn
BMW wel kunnen waarderen. Die oudjes waren gelukkig verdwenen toen ik mijn
plasje deed. Met nog een korte stop gaat het richting de Rijn. De weg naar St
Goarhausen is fantastisch. Bij het tochtje over de Rijn hoort een leuk maar kort
gesprekje met een motorrijdend Duits echtpaar, op weg naar Düsseldorf vanuit
Oostenrijk. De laatste 25 km vliegen voorbij en om kwart voor vijf zet ik de
motor neer bij 'Berze' mijn slaapplek voor vannacht.
Umleiting, elke vakantie is er een dag dat je dat woord niet meer wil horen of zien. Al was de eerste omleiding na 15 minuten een grapje van Garmin. Volgens de Zumo had ik 20 meter recht omhoog moeten vliegen. Na 2 keer omrijden heb ik in Windesheim eindelijk de juiste route te pakken. Wat volgt is een zeer mooie en per ongeluk uitgezette route over respectievelijk de B48, de Deutsche Weinstrasse en de HochSchwarzwaldstrasse. Op die laatste mijn 1000 meter hoogte debuut gemaakt. Ook de lunch was een verrassing. Eigenlijk daarvoor al, ik rij ineens nietsvermoedend in Frankrijk... Route Barré is ook al zo'n rotwoord. Na de verleiding van een Franse McDonalds te hebben weerstaan, de Rijn te hebben overgestoken via een deels(Franse) roestige en gründlich gefarbte brug, bleek het vinden van een bakker met gesmeerde broodjes of een tankstation toch weer vrij moeilijk. Dus toch maar naar de McDonalds in Baden-Baden. Daar een lekker geroosterde bagel gegeten met kip gegeten, met een smoothie en een lekkere espresso. Ik bedacht mij dat er vanavond dan ook wel kip op het menu zou staan... ja dus. De Mac Café moet ze direct invoeren in elke McDonalds. Hierna begon het betere stuurwerk, het aantal motoren onderweg was ook vrij groot. Nog een tijdje met een CBF1000 gespeeld, maar kreeg de indruk dat die het in de bochten moest afleggen tegen de F800GS. In Wolfach kom ik tussen een stoet Ferrari's terecht, mooi moment voor een laatste stop met een blikje cola. Na nog een leuk stuk sturen, vanaf Triberg, via Schönewald kom ik moe, maar zeer voldaan in Zum Hirschen. Douchen en bier zijn eerste twee zaken die ik regel.
Vandaag begint de vakantie echt, tenminste het georganiseerde gedeelte. De eerste kilometers gaan over vrij glooiende wegen. Maar snel kom het echte karakter van het Schwarzwald naar boven. Smalle bochtige wegen met opeenvolgende chicanes. Vooral het Albtal tussen Sankt Blasien en Rüswhil is adembenemend. In Bad Säckingen ga ik de grens over na een lange stop bij een tankstation voor een kop koffie met een lekker stuk Deutsche Kuchen. In al mijn enthousiasme heb ik hier ook bijna mijn voorband opgeblazen (4.3 bar). Het eerste stuk Zwitserland is saai en gaat over de snelweg. Het tweede gedeelte is aardig, maar het haalt het niet bij het Schwarzwald. Wel heb ik lekker lang geluncht, ik merkte gisteren aan het einde van de dag dat ik toch een te hoog tempo hanteerde. Het derde gedeelte is ronduit beroerd, ongetwijfeld goed bedoeld, maar een zonnige zondag langs de Vier WaldstätterSee is niet te doen. File rijden bij 24 graden. Ik snak bijna naar de snelweg en het afsluitende stuk dat mij naar 2000 meter hoogte moet brengen. Inmiddels ben ik de tel qua motoren wel kwijt, ik denk dat 1/3 van de voertuigen die ik tegenkom maar twee wielen heeft en een groot deel daarvan is Zwitsers, nooit geweten dat het zo'n motorgek volk is. Ik verlaat de snelweg voor de file voor de Gothard tunnel en begin aan de eerste klim naar Andermatt. De haarspeldbochten voelen nog wat onwennig. Bergop gaat het wel goed, maar afdalen is een vak apart. Op de Oberalppas passeer ik de 2000 meter, waarna een korte afdaling naar Sedrun volgt. Na de motordorst te hebben gelest, zelf aan het bier gegaan op het terras van hotel Kruzli, mijn adres voor de komende 5 dagen.
Vandaag stap ik met een ander gevoel op de motor. Geen reis naar een andere bestemming, maar een rondrit. De eerste kilometers over de weg naar Ilanz zijn een goede opwarmer. Niet al te moeilijke bochten en een rustig tempo. Na Ilanz gaat het omhoog over smalle wegen en door kleine dorpjes. Ik mag het off road karakter van de F800GS beproeven bij een paar wegopbrekingen inclusief haarspelden. Over die haarspelden heb ik maar het een en ander opgezocht en natuurlijk stonden de bruikbare tips op MF. Het gebruik van de achterrem werkt bij mij zeer goed. Wel mis ik vandaag bijna een paar derde versnellingsbochten doordat ik te enthousiast achter een lokale rijder aan reed. Na een dik uur kom ik in Bonaduz langs een bakkerij waar de stoeltjes buiten staan en mensen tevreden zitten te kijken, tijd voor 2 kopjes koffie, met een lekker zoet broodje. Er volgt een vrij saai stuk, totdat de weg langs Marmorera begint, vanaf hier gaat het omhoog tot de eerste pas van vandaag in zicht komt. Een heerlijke beklimming van de Julierpas(2284 M), gevolgd door een rustige afdeling. St Moritz laat ik links liggen, veel te druk en in Bever verlaat ik de route voor een lekkere lunch. Het hoogtepunt van vandaag is de Albulapas(2315M), helaas gaat de beklimming erg vlotjes en het afdalen ook. Het wordt wel wat drukker onderweg en de temperatuur bereikt in Chur 33 graden. Tijd voor een noodstop en een striptease. De mooie bochten volgen elkaar hierna in sneltempo op. Ik laat mij leiden door een Zwitser op een FJR, in de langzame bochten ben ik hem de baas, maar in de snelle doordraaiers telt zijn ervaring duidelijk. Vanaf Ilanz is het weer dezelfde route als vanochtend, die lijkt nu saai naar al het dalen, stijgen en draaien van vandaag. Bij Krüzli wacht me een aangename verassing, een Nederlands(nou ja) stel dat snel contact zoekt, ze hebben ook via Moormotors geboekt. Ik denk dat Jozef weet hoe het voelt om alleen in een hotel te zitten, hij reist al jaren met de motor en dit jaar voor het eerst met een dame (Gina).
Rustig aan, dat wordt het motto vandaag. De route is vrij kort, de bergpassen talrijk en hoog. De dag begint op bekend terrein, de Oberalppas, maar ik heb deze nog niet van deze kant beklommen. Het gaat vrij makkelijk. Op de top kan ik toch de verleiding niet weerstaan een foto van het bordje met daaronder mijn motor te maken. Ik was nog zo van plan deze traditie niet te gaan voortzetten. Maar het was mijn eerste pas, dus eigenlijk is het wel een verplichting. De beklimming van de Gothardpas is vrij snel. Ik heb steeds minder moeite met het passeren van de auto's, wel merk ik dat de 85pk van de twin niet zo vlotjes zijn als sommige motoren die ik tegenkom. Afdalen blijft een kunst, maar ik kom veilig weer beneden op weg naar het hoogtepunt van deze trip de 2475 M hoge Nufenen, de beklimming is een van de mooiere van deze vakantie en vrij rustig. Ik stop ook hier voor een foto van het bordje vanwege het speciale karakter. Na 3 passen is het tijd voor een kopje koffie. Gezien de lengte en de snelheid waarmee het vandaag gaat, besluit ik ook de Furka mee te nemen. Echter in de drukte van de afdaling en zelfs een beetje chaos in Gletsch merk ik niet dat de Zumo mij na het invoegen van de Furka, 2 keer de Grimsel op wil laten rijden. Op de top van de Grimsel zet ik de originele route toch weer aan. De afdaling van de Grimsel voert langs de Grimselsee, een apart meer met kuuroord, het lijkt zo uit een sprookje te komen. Bij de Aaresslucht, een kloof die erg mooi schijnt te zijn, geniet ik van het uitzicht, een enorm bord patat en het gezelschap van twee Zwitserse motorrijders, die de TT hebben bezocht. Bij het wegrijden zwaai ik nog even, let niet op en geef te veel gas. Zal niet zo'n beste indruk hebben achtergelaten, want ik ga dwars door een haarspeldbocht. Mijn enige echte foutje van vandaag. Ik blijf vrij lang achter een Zwitserse BMW hangen bij de verdere afdaling en een deel van de beklimming van de Sustenpas, overtuigd dat ik er van ben dat je geen Zwitsers in moet halen. Deze man rijdt echter zo behoudend dat ik hem toch maar voorbij ga. Dit geldt ook voor de volgende Zwitsers die ik tegenkom, maar ik gebruik deze maar als oefening, kijken in de bocht moet ik namelijk nog veel meer toe passen. Ik passeer nog een gletscher(ook mijn eerste) en laat me toch ook maar passeren door de vele ervaren Zwitsers die met een duizelingwekkende snelheid dalen. Op de weg terug voelt de Oberalp als vertrouwde jas, alleen bij een reparatie vlakje wil de motor even rechtdoor. Aangekomen in Sedrun is het eerst tijd voor de was en daarna voor de jacht naar een zalfje, mijn billen zijn dit allemaal niet gewend.
Mooi weer, bochten en bergen, wat wil een motorrijder nog meer? Behalve dan 's ochtends niet bij je motor kunnen die in een afgesloten parkeergarage staat. Mijn dag begon dus met wat vertraging en irritatie mijnerzijds. De eerste stop bij een stuwmeer, waar een helikopter bezig was met het storten van beton kalmeerde mij enigzins, maar een gevoel van onbehagen bleef bestaan. Na de betrekkelijk lage Lukmanierpas(1916M) volgt een lang stuk door een mooi gebied met een italiaans tintje. Hier rij ik 2 uur doorheen, mooi maar niet echt een uitdaging na al het bochtengeweld van gisteren. Het door de reisorganisatie aanbevolen restaurant is dicht, dus ik haal maar wat drinken bij een tankstation en ga lekker ergens op een relatief rustig plekje zitten. Een jonge bewonderaar(4/5 jaar oud) wil niet verder lopen tot ik op die mooie motor ben weggereden. Erg vermakelijk, soms zit het plezier in kleine dingen , al was zijn moeder minder blij. De San Bernardino biedt wel voldoende uitdaging, 48 haarspeldbochten omhoog waarvan een aantal zeer krap, met een 'kuil' in de bocht. Maar ik worstel en bereik de top(2065 M). Meestal mijd ik de te dure en drukke restaurants op de top, maar ik ben zo moe van de beklimming dat ik in de zon ga zitten, geniet van de chaotische bediening en mijn sandwich rauwe ham. De afdaling kost mij aanmerkelijk minder moeite. De rest van route gaat over glooiende wegen met zo nu en dan een haarspeldbocht. Wel is het inmiddels weer een zeer warme dag geworden met 31 graden als hoogtepunt.
Twee mogelijke routes vandaag, de eerste route is, na de bekende beklimming van de Oberalppas en het passeren van een verschrikkelijk stukje Gothardstrasse, een aanschakeling van de Süsten, Grimsel en Furka pas. De beklimming van de Süsten is heerlijk. Een vrije weg, zelfvertrouwen nog op peil en mooie glooiende bochten. Bovenop is het mistig, ik wilde hier eerst koffie drinken, maar rij door naar Innertkitchen, aan de voet van zowel de Süsten als de Grimsel. Na de koffie met Apfelstrudel doe ik toch mijn regen/windmembraam maar in mijn jas. Het ziet er grauw en grijs uit op de Grimsel. Die beklimming vlot wat minder, de weg is prima, maar druk. Het duurt lang voordat ik een bus met aanhanger voorbij ben. Daarna wordt het als snel bewolkt en vanaf 1800 meter is het zicht nihil(<20 meter). Na het passeren van de top is het helder en de afdaling gaat super. De grote onbekende van vandaag is de Furka. Bergop aardig, bergafwaarts redelijk spannend, een smalle weg, diepe afgronden en natuurlijk geen vangrails. Het is redelijk goed weer, fris maar het zicht is goed. In Andermatt aangekomen is het tijd voor de lunch, salade met falaffel in een trendy restaurant. Ik besluit ook de tweede route te gaan rijden, achteraf gezien misschien niet slim. Het is een mooie uitdagende route, zonder passen maar met heel erg veel bochten. Het eerste stuk is het bekende gedeelte naar Ilanz, irritant saai inmiddels. Daarna gaat het van de gebaande weg omhoog richting Brigels, over een grotendeels smalle weg over de bergflanken. Vanaf Brigels is er een gedeelte(4 km) onverhard. De grond is wel hard zand/klei maar met veel stenen. Het moeilijkste gedeelte is een aantal haarspeldbochten, maar dat gaat allemaal erg goed. Ik merk wel dat mijn rechterhand het eigenlijk niet meer aan kan, maar ik geniet zo van het rijden dat ik toch via Ilanz de weg naar Vals neem. Dit is wederom een aanschakeling van snelle en langzame bochten zonder haarspelden over zo'n 30 KM afwisselend wegdek. Na een lekker koel glas cola gaat het vanaf Vals over dezelfde weg terug tot Peiden-Bad, waar ik in de eerste haarspeld bocht de gevolgen ondervind va!n een vermoeide rechterhand. Ik krijg het gas er niet snel genoeg op, de motor slaat af en ik moet de F800GS zachtjes op zijn kant leggen. Gelukkig is alleen de onderkant van de rechterkoffer een beetje bekrast en moet je twee keer kijken om dat te zien. De rest van de route is mooi, maar mijn dag is even niet zo leuk meer. Eigenlijk ook te lang, meer dan 8 uur onderweg geweest en bijna 6 uur op de motor waarvan heelveel (in)spannende wegen.
Wat een stommiteit doet met je zelfvertrouwen. Trillend van de zenuwen ga ik
de Oberalp voor de derde keer op. Eigenlijk een 'piece of cake' maar aangezien
ik gisteren rechtsaf en bergop de motor liet afslaan heb ik er een trauma bij.
Dat er laaghangende (1400 meter) bewolking is helpt natuurlijk niet. Maar ik heb
het overleefd, er volgen vandaag nog meer haarspeldbochten en die gaan allemaal
goed. Na de Oberalp is het via Andermatt en dan zo'n 160 KM snelweg dwars door
Zwitserland. Ik stop halverwege voor een kop koffie en een donut en ben blij als
ik de snelweg af mag en het Schwarzwald verder kan ontdekken. Al snel draait en
keert de weg weer. Het verschil met de Alpen is duidelijk, de wegen zijn hier
glooiender. Helaas is het wegdek vaak ook een typisch Duitse lappendeken. Bij de
Todnauer Wasserfal lunch ik, veel te laat weer en dit zal mij opbreken. Ik ga
vol goede moed weer onderweg en ben vast van plan na een uur te stoppen bij een
tankstation maar helaas lukt dat niet. Zeer vermoeid zet ik ruim anderhalf uur
later de motor stil op een parkeerplaats in Zell am Harmersbach. De B294 die in
zeer laag tempo door de dorpjes slingert heeft mij opgebroken. Ik hou hier even
een pauze, zoek een tankstation op de Zumo want de F800GS heeft ook een beetje
dorst. 25 minuten later kan ik tanken en gooi er bij mijzelf maar een energy
drankje en een mueslireep in, dat helpt. Via nog een paar mooie wegen arriveer
ik rond half vijf bij Hotel Krone. De eigenaresse is het mooiste aan het hotel
dat verder van vergane glorie aan elkaar hangt.
Aangezien dit de laatste dag is van het door Moormotor georganiseerde gedeelte
een kleine terugblik. De hotels zijn duidelijk een klasse lager dan ik gewend
ben en zelf zou boeken, bij Krüzli werd dat goedgemaakt door een uitstekende
keuken, WLAN en de vriendelijke bediening. Bij Zum Hirschen hoogstens door WLAN,
het HP had niet gehoeven de keuken is daar juist redelijk uitgebreid. Op deze
laatste dag is het zoeken naar een lichtpuntje. Er is geen HP geboekt, terwijl
je in dit hotel niet a la carte kan eten en de beschreven gezelligheid in het
'centrum' van Baiersbronn zie ik ook niet. De Pizzeria heb ik wel gevonden en de
pizza was redelijk, maar ook hier was de recessie al enige jaren bezig. Al met
al een 6+ voor de hotels. De routes zijn veel beter, Routes B, D, E waren super,
A en C wat minder door lange gedeeltes vlak/langzaam rijden. A had wel een
hoogtepunt in de Abulapas en C natuurlijk in de vervloekte San Bernadino. Een 7+
dan maar. De reisinformatie krijgt een 8 want is zeer volledig en klopt over het
algemeen zeer goed.
Veelal grotere doorgaande wegen, waarop ik heb rustig gereden, maar wel mooi tempo. Onderweg heb ik veel leuke dorpjes gezien, in Otterberg heb ik een vriendelijke garage eigenaar gesproken tijdens een zeer eenvoudige lunch. Veel mensen in Zuid Duitsland leven van de hout -en papierindustrie. De Zumo geeft vlak voor Kaiserlautern een vreemde aanwijzing, hierdoor moet ik een stuk omrijden door Kaiserslautern, maar het is er gelukkig erg rustig. Bij de Moezel kom ik op bekend terrein rond Cochem, hier ben ik maar gestopt voor een Italiaans ijsje en een Cola. Ik durf de tankstop niet uit te stellen tot het laatste moment en gok precies goed. Ik heb na dit tankstation er geen een meer gezien. Er volgt nog een laatste stuk onverhard en de weg naar Rodder bevat nog een paar fraaie haarspelden. Het aantal motoren in de Eifel viel tegen, zeker gezien het feit dat het een zaterdag is. Het hotel is prima en het eten was lekker en de lokale bevolking gezellig. De hoteleigenaar leeft vooral van de vlakbij(8km)gelegen Nurburgring.
Vandaag ga ik naar huis. Helaas is het een beetje nat op de weg en aangezien de voorkant licht is, de voorband zijn beste tijd heeft gehad doe ik het rustig aan. De hoteleigenaar vertelde dat het eerste stukje (Rodder-Antweiler) een soort plaatselijke racebaan is. Het is een mooie brede, maar steile weg. Een goed begin van vandaag. Er is verder helemaal niemand op de weg, alleen als er een bakkerij open is, zie ik een paar mensen. Na 1,5 uur is de snelweg vlakbij en stop ik bij een tankstation voor een kop koffie en een Nuss-Nougat croissant. Daarna gaat het gas en helaas ook de hemelsluizen open. Met gemiddeld 140 KM/H op de teller schiet het aardig op. Ik doe de route over de snelweg in twee etappes, na Oberhausen hebben de F800GS en ik dorst dus van de snelweg, op naar het tankstation. Daarna gaat het in rap tempo verderen na nog een half uur verlaat ik de Autobahn, die ik ook meer dan zat ben en ga verder op de B54, naar Enschede Hengelo en uiteindelijk naar huis.
Ik heb deze vakantie in 10 dagen, 3190KM gereden en meer dan 50 uur in het zadel gezeten. Ik heb enorm genoten van alle mooie wegen, de bergpassen en de vriendelijke mensen die ik onder weg ben tegengekomen.