Vandaag de eerste dag van de reis samen met Christian naar Oostenrijk. Het is de eerste en langste etappe van de reis opgedeeld in een snel stuk van 175 KM en een toeristisch gedeelte van 205 KM. Ik heb met Chris afgesproken in Steinfurt. Om 10:30 ontmoeten we elkaar daar en drinken eerst een kop koffie voordat we de motoren starten voor de reis naar Hüsten. Veelal Autobahn, waar het zo druk is dat de snelheid niet hoger dan 130 KM/H ligt. Op de A44 gaat het bijna mis. De weg gaat van 3 naar 2 banen en dat heeft niet iedereen op tijd door. Bij Hüsten verlaten we de Autobahn en na een korte lunch gaat het toeristische gedeelte beginnen. We spreken af na 65-70 KM te stoppen. De route gaat door het Sauerland en al snel gaan we door de eerste mooie bochtencombinaties. De wegen zijn erg wisselend van kwaliteit. Vooral de weg langs het Panoramapark is bochtig maar slecht, gelukkig ligt het tempo niet zo hoog want we rijden achter de onvermijdelijke vrachtwagen. In Erndtebrück (na 85 Km en anderhalf uur) gaan we van de route om wat te drinken. Nog 130 KM, de kilometers gaan tellen bij Chris, hij heeft weinig gereden dit jaar. We komen langs mooie stuurwegen met zo nu en dan een haarspeldbocht, in Kesselbach drinken we nog iets. Een Duitser probeert ons iets uit te leggen over een mooi kasteel van de Oranjes, maar we zijn moe en willen eigenlijk door naar het hotel. De laatste 15 Km zijn ook de mooiste van vandaag, glooiende wegen, prachtige bochten. Dit beloofd wat voor morgen.
Na een goede nachtrust en een redelijk ontbijt verlaten we Landhaus Appel. Het ziet er bij het vertrek dreigend uit, maar we houden het de eerste 90 kilometer droog. De wegen zijn over het algemeen van goede kwaliteit en de bochten zodanig dat ik soms het idee heb dat we op een circuit rijden. We komen de eerste echte omleiding tegen, gelukkig kunnen we vrij makkelijk doorrijden over een weg met soms 16% dalen of stijgen. We komen mooi uit bij een tankstation in Laufach waar we koffie en benzine tanken. Chris neemt hierna de kop over en eens te meer blijkt dat hij een groter hart heeft dan ik of de R1200GS stuurt verschrikkelijk veel beter, ik moet echt alle zeilen bijzetten om enigszins in zijn spoor te blijven. Helaas worden we nu wel nat, het gaat zelfs vrij hard op een gegeven moment. Gelukkig is dit de enige serieuze regen van vandaag. We stoppen voor een broodje in Mosbach en blijven bijna een uur zitten kijkend naar het vele volk wat langs paradeert. Wederom volgen schitterende stuurwegen met hier en daar een opdringerige automobilist. We stoppen nog een keer bij een tankstation in Sulzbach an der Murr en vervolgen onze weg. Helaas is er bij Schondorf weer een omleiding, ook deze is vrij makkelijk te omzeilen en het alternatief is net zo leuk. Bij de laatste tankstop spreken we af nog een mooi stukje weg mee te pakken tussen Neuffen en Bad Urach. Dit blijkt eigenlijk verboden voor motorverkeer op zaterdag maar dat bord zien we niet en gelukkig de politie ook niet. Moe maar zeer voldaan eindigen we na 370 KM bij het Gasthaus Traube, waar de eigenaar ons al staat op te wachten.
Op naar Oostenrijk. Na drie dagen rijden gaat het er vandaag van komen de Alpen zullen worden beklommen. Het weer is wederom wisselvallig, maar afgezien van wat kleine buitjes blijft het droog. Het tempo zit er goed in, na iets meer dan een uur hebben we al 100 kilometer gereden. Tijd voor een stop in Pfullendorf op het terras bij een Italiaan. Twee koffie en een croissant later zijn we weer op weg. Op de B33 zakt het tempo behoorlijk het is rond Ravensberg erg druk en de weg is eigenlijk niet zo mooi, de volgende keer maar een andere route proberen. Na Ravensberg stoppen we vrij vroeg weer bij de McDonald's in Wangen im Algau waarna Oostenrijk in zicht komt. Hier komen we twee andere gasten tegen van Motoplaza, echte Grunnegers, Harry en Cees, ook op weg naar Galtür. Langzaam naderen we Oostenrijk,eerst over mooie brede wegen maar ineens is daar het Schnepfegg, smal bochtig en hier en daar zeer steil. Ik krijg nog een beetje de bibbers van de haarspelden rechtsaf omhoog maar we komen er goed door heen. Omdat het behoorlijk inspannend rijden is en de tank bijna leeg stoppen we hierna bij een tankstation in Au waar ons opvalt hoeveel motoren er rijden. We zien ook heel veel Nederlanders. Hierna is het allemaal wat eenvoudiger al leidt de route ons bij Bludenz op de A14, aangezien we geen vignet hebben gaan we hier direct weer af, na kort overleg is de route duidelijk en ik rij prompt 5 km op een schitterende bergweg de verkeerde kant op. Maar het was wel lekker sturen. Na de puzzel 'Bludenz' zitten we weer op de goede route een kilometers lange 60 KM/H zone die weliswaar leidt naar een van de hoogtepunten deze vakantie 'de SilvrettaHochAlpstrasse' maar ook dodelijk saai is na 300 KM. Na het kopen van een tolticket gaan we via een van mooiste stuurwegen ter wereld met loslopende koeien en dito rondslingerende vlaaien naar Hotel Post in Galtür waar de ontvangst aller hartelijkst en warm is. De motor mag in de ruime garage en wij in bad/douche en dan snel naar de bar om kennis te maken met het lokale bier en onze reisgenoten van de komende week.
Vandaag begint het weekprogramma met een theoretische uitleg over het rijden in de bergen. Normaliter geeft Fransz de hotelbaas, deze training in drie dagen maar we krijgen een korte introductie en gaan dan oefenen op een doodlopende weg, de Zeinisjochstrasse. Het is best moeilijk de theorie in praktijk te brengen maar gelukkig zijn we hier nog een paar dagen. Na het oefenen rijden we nog een ritje van ca 60KM over kleine bergweggetjes o.a. door de dorpjes Ischgl en Kappl. 'S middags gaan we aan de slag met een Trialbike om het gevoel van de koppeling, het gas en de rem te oefenen. De vlakke oefeningen slagen we allemaal voor maar slalommen op een helling is best moeilijk. Omdat we weinig hebben gereden gaan Christian en ik aan het einde van de middag de Silvretta nog een keer op, weliswaar is het een beetje vochtig, maar door alle uitleg en oefeningen blaken we van het zelfvertrouwen. We vliegen dan ook door de haarspelden en ik durf zelfs te stellen dat ik ben genezen van mijn rechterhaarspeldbochten syndroom. 'S avonds is het nog gezellig met de rest van de groep.
Niet de beste dag van de vakantie, maar wel één met hoogtepunten en dieptepunten. Na mijn eerste echt slechte nacht zonder aanwijsbare oorzaak zie ik 's ochtends dat het regent, een trend die zich helaas de komende dagen zal voortzetten. Chris en ik zijn vroeg aan het ontbijt want vandaag staan 324KM door drie landen op het programma. De reis begint zoals gezegd vochtig, maar gelukkig wordt het na de snelle tankstop in Ischgl snel droger. Een lange verbindingsstuk brengt ons in een soort niemandsland tussen Oostenrijk en Zwitserland. Voor mij best een beetje stress, bij de eerste keer dat ik (CH) op de borden zag realiseerde ik mij dat ik mijn paspoort niet bij mij had. Gelukkig was de Zwitserse (en die dag de enige) douanebeambte van het gebruikelijke luie soort en wuifde ons vriendelijk door. Na dit avontuur ging het snel verder tot Scuol waar we onze eerste stop maakten. Een lekker stuk taart(noten/honing) om mij een beetje moed te geven, ik was immers nog twee grensovergangen van Oostenrijk verwijderd, en twee koppen koffie verder ging het hierna al snel omhoog naar Ftan en Guarda. Hier en daar een stukje gravel om ons alvast voor te bereiden op de Umbrailpas. Deze bereiken via de Ofenpas met mooie wegen. De Umbrail is vrij krap en zoals gezegd deels onverhard, de grensovergang is onbemand en na ene paar extra bochten komen we al snel op de Stelvio. Hier wacht het traditionele broodje worst met zuurkool. Na het kopen van belachelijk dure stickers begint de afdaling. De eerste paar bochten gaan goed, maar in bocht 7 gaat het mis. Ik neem de bocht te krap en ik val om... de schade is beperkt tot een deuk in mijn ego en een verbogen handbeugel. De Stelvio daal ik dus maar rustig af. We stoppen nog in Glorenza voor wat drinken. Ik overleef ook de grensovergang tussen Italië en Oostenrijk en we gaan vandaar in een rustig tempo terug naar het hotel.
Vandaag is wekelijkse toertocht van Fransz vandaag. Met 10 motoren en 11 man over de Silvretta waar we op de film worden gezet. Hierna laat Fransz ons de verborgen schatten van Montafon zien, de Bartolomähe en de Furkatjoch. Op verschillende interessante punten krijgen we uitleg. We lunchen in Au bij een ander motorhotel. Helaas gaat het vanaf de lunch mis met het weer en gaan we zo snel mogelijk weer terug, de route is voor een deel dezelfde die Chris en ik zondag hebben gereden. De Silvretta wordt in de stromende regen genomen, maar nog wel met eens stevig tempo. Deze rit levert in ieder geval goede contacten op met een paar gezellige Duitsers. De rest van de week mixen de groepen aardig door elkaar heen en omdat er de volgende dag een Ladies Safety Course is spreken we af dat Michael met ons mee gaat.
Gezien de weersvoorspelling gaat het plan om de Timmelsjoch te bestijgen niet door. Op advies van Franzs maken we een rondje over de Kürthai en richting Garmisch Partenkirchen. De route voert over de Autobahn en aangezien we geen van drieën een vignet hebben moeten we op zoek naar een alternatief. Dit gaat niet helemaal goed want we belanden in een 7 km lange tunnel. Uiteindelijk vindt ik een route via Fliess, Greith en Arzl. In Arzl begint het na onze tank en koffiestop met regenen en al snel komt het met bakken uit de hemel. We beginnen nog moedig aan de beklimming van de Küthai, welke ongetwijfeld bij mooi weer erg mooi is maar na 10 km besluiten we wel door te rijden maar na de afdaling van de Küthai ook snel naar het hotel te gaan. Op de top van de pas zie ik een paar bekende motoren staan, in het restaurant zitten vier reisgenoten die ook besloten hebben maar terug te gaan. Die terugreis is nog best lang, gelukkig stopt het op een gegeven moment met regenen en komen we na nog best een aardige rit vroeg aan in het hotel.
Christian gaat vanavond een off the road rit doen en daarom gaan we maar een klein stukje rijden vandaag. Het plan was eerst een door Fransz uitgezette route maar ik heb wat anders bedacht. Één van de ritten die je moet maken is naar de Kaunentaler Gletscher en eigenlijk ook naar de Ötzentaler Gletscher. Die laatste redden we vandaag niet, maar de Kaunentaler is al een indrukwekkende ervaring. Aan het begin, na Prutz, rij je in een mooi dal, maar na de tolpoorten gaat het al snel omhoog via 26 haarspeldbochten. Op de top is het ijskoud (0 graden) en ligt er verse sneeuw. De Apfelstrudel smaakt echter goed en de wandeling naar en door de Gletscher is de moeite waard. Dit kost zoveel inspanning dat de koude snel vergeten is. De terugreis gaat over veel smalle en bochtige wegen waar Christian (of is het toch het superieure rijwielgedeelte van de R1200GS) mij de baas is. Omdat we vroeg terug zijn in het hotel besluit ik 's middags nog een rondje Silvretta-Gargellen te doen. Dat wordt 90 KM genieten en direct naar aankomst aan het bier want daar ben ik wel aan toe. De off the road rit schijnt erg mooi maar ook zwaar te zijn geweest. Chris heeft dagen later nog spierpijn. 'S avonds in de bar is het nog lang gezellig met een aantal mensen.
Tijd om afscheid te nemen van Harry en Cees (Statler en Waldorf), Bert(zo'n 999 is best mooi als ie het doet), Geertje, Karel en Patrick(denk dat je een potje panna makkelijker van mij wint dan een potje poolbiljart), onze Duitse vrienden(Mike, Mayk, Cindy, Annette, Lisa und Michael) en natuurlijk Fransz de grote baas van het hotel en motorliefhebber pur sang. Er wacht ons een lange dag, Christian stopt op de Silvretta nog een paar maal voor een paar foto's en om afscheid te nemen van de Alpen. Via Bludenz en een paar mooie binnendoorweggetjes wacht ons de file in Feldkirch. Dit leed is gelukkig snel geleden en na een snelle doortocht door Liechtenstein komen we in Zwitserland. De route voert ons langs de Walensee en na een korte stop in Kaltbrunn gaan we via Winterthur Duitsland in. Het Schwarzwald laat zich weer van zijn beste kant zien, met zon, eindeloze naaldboombossen en heerlijke snelle bochten. Bij de laatste korte stop komen we erachter dat de mijn onvermogen om de bochten net zo mooi en snel te nemen als Christian misschien wel aan de geometrie van de F800GS ligt. Christian gebruikt zijn hele achterband terwijl het er op lijkt dat ik mijn voorband op de grens berijd. Geen idee wat ik hier aan kan doen. Misschien is het wel tijd voor een R1200GS. Na bijna 9 uur onderweg te zijn geweest met maar 3(en een halve) stops komen we uiteindelijk bij het mooi gelegen, drukke en ietwat gedateerde hotel Schloss Hornberg.
Een soort vliegende etappe vandaag, we zitten na een half uur op het circuit 'Schwarzwald Hoch Strasse' wat een idioten rijden er rond op deze aardkloot en op de genoemde route in het bijzonder. Maar we hebben het overleefd en gaan snel door een stukje Frans Duitsland om de B48 te nemen die net zo mooi rijdt als Schwarzwald Hoch Strasse. Helaas is een stukje door mij ingeplande route afgezet en gaan we in Kaiserslautern maar op zoek naar een McDonald's. Hier genieten we van de lokale specialiteit 'ein Nurnbürger' een broodje minibraadworst. Na Kaiserslauteren nadert de Eifel langzaam. De wegen zijn afwisselend, in de buurt van de Moezel spannend. Na de Moezel is het nog een paar kilometer tot Land Gasthaus Kucher. Een aanrader voor liefhebbers van lekker eten. Het is er niet goedkoop maar wel een goed voorbeeld dat de Duitse keuken de schnitzel en bratwurst is ontgroeid.
Nog een paar bochten en dan is het gebeurd. Na het beste ontbijt van deze vakantie, verse zalm, vers fruit, vers gekookt eitje enzovoort, gaat het via enkele tientallen kilometers door de Eifel richting de A1. Op de Autobahn stop ik al snel, er dreigt regen en ik ben nog in zomer outfit. Uiteindelijk komt de regen ook. Zonder files bereiken we de laatste stop, de McDonalds in Rhade. Hier neem ik de foto's over van Chris, hij heeft er meer dan 300 gemaakt en ik 3. Daar gaat mijn reputatie als hobbyfotograaf. We rijden samen nog enkele tientallen kilometers over de snelweg en bij Ochtrup neem ik de de B54 en rij in een half uurtje naar huis na 3340 KM te hebben gereden de afgelopen 11 dagen. De motor is toe aan een beurt, een nieuwe achterband en ik heb ook zo mijn twijfels over de remblokken. Ook zal ik waarschijnlijk de voorvorkveren vervangen door Hyperpro progressieve veren.