Long Way Up, een natte koude survival expeditie naar de Noordkaap
Een door ANWB Promotor georganiseerde reis.
14 juli 2012 - 31 juli 2012
Fahren of Varen (Goor-Kiel-Ferry)
Na een goede voorbereiding en met bijzonder weinig vakantie
stress, alleen enige twijfel over de Kriega buddy tas of de topkoffer start
ik rond 10:15 mijn motor. Althans ik doe een poging. Alles gedaan tot en
aan de oliecheck, maar twee weken stilstand heeft de accu redelijk
uitgeput. Gelukkig slaat de motor aan en na nog een moeizame poging bij
het tankstation loopt de F800GS verder als een zonnetje. Helaas is dat bijna
het enige zonnetje van deze dag. Op weg naar het ontmoetingspunt met mijn
reismaatje, Christian kom ik na Osnabrück, veel files en nog meer regen
tegen. Drie kwartier na de geplande aankomsttijd ben ik dan eindelijk in
Gross Mackenstedt. Na een snelle hap gaan we richting Kiel en na nog meer
regen, met zo nu en dan zelfs een paar centimeter water op het wegdek, komen
we ruim op tijd aan in Kiel... alleen staan we op de verkeerde pier. De boot
naar Göteborg ligt aan de overkant. Gelukkig kost het maar een paar minuten
om bij en op de Stena Line Germanica te komen. Na een snelle douche is het op naar het
zonnedek, waar we zowaar wat medereizigers van The Long Way Up tegenkomen
en genieten van een welverdiend biertje en een broodje bratwurst. Zelfs de zon laat zich
de hele avond nog zien. Een kleine tegenvaller is dat we geen buffet hebben
geboekt, met het idee dat we tijd genoeg zouden hebben voor de boot nog wat
te eten, wat niet is gelukt door het slechte weer. Op de boot zelf is de keuze zeer beperkt. Of een Buffet a
€20 of a
la carte vanaf €20 voor een voorgerecht. De broodjes bratwürst zijn na 19:00 uur ook
op. Een echt grote tegenvaller is dat de intercom die ik heb geleend
letterlijk en figuurlijk is verzopen.
Dwars door Zweden(Ferry-Goteborg-Falun-Umea)
Een goed begin is het halve werk, dus starten wij de dag vroeg. Om 07:05
zitten we aan het ontbijt, gelukkig maar, rond 07:30 wil iedereen
ontbijten. Toch is het na een fotoshoot op het bovendek en het loskoppelen
van de spanbanden lang wachten tot we mogen rijden. Het begin in Göteborg is wat stroef, maar al snel zijn we op een mooie bochtige weg. Deze
pret duurt een twintigtal kilometers en daarna is het de E45, E63 en E50
mooie brede wegen, goed asfalt, maar weinig spanning. Karlstad, Filipstad,
Ludvika en uiteindelijk na Borlänge komt Falun in zicht. De laatste 50 KM
gaan best snel, maar op het einde zet Pluvius de hemelsluizen helemaal open
zodat we weer nat aankomen. De indruk die ik van Zweden tot nu toe heb
opgedaan is dat het wijds is, veel voorzieningen heeft, maar ook zie ik veel
verlaten en vervallen huisjes en armoedige kantoren. Toch eens aan een Zweed
vragen wat daar de oorzaak van is. 'S avonds na het lekkere buffet in het
hotel spreken we een Noors echtpaar. Ze vertellen ons een paar leuke
wetenswaardigheden en frustraties van de Noren en aangezien hij ook een
fanatiek motorrijder is wordt het een gezellig gesprek. Ik trek mij op tijd
terug aangezien ik de intercom van binnen wil bekijken. Dit is geen succes
dus ik staak mijn pogingen en we zullen het zonder gezellig praatje op de
motor moeten doen.
De volgende dag zijn we alweer vroeg op, aangezien we een lange etappe van
545 km voor de boeg hebben. Na een goed ecologische ontbijt gaan we rond
08:30 rijden. De eerste 15 km gaan mooi binnendoor en we eindigen zelfs met
een paar kilometer onverhard. Vervolgens komen er lange stukken over een
redelijk goede 'provinciale' weg door de bossen en langs dorpjes. Ook zien
we veel kenmerkende meren. De hoofdmoot deze dag heet echter E4, de snelweg
die parallel aan de oostkust loopt. Afwisselend twee- en vierbaans en vaak zit
er een camper of een vrachtauto voor je. Maar de Zweden snappen iets van
verkeer en laten de motoren er vaak langs. We steken ook een enorme brug
over, hier ben ik iets te enthousiast en zie te laat dat de weg weer uit 1
rijstrook bestaat, gelukkig gaat ook de camper schuin voor mij iets aan de kant. Het weer zit
vandaag redelijk mee, begin van de dag is het fris met hier en daar een
buitje, maar als we in de buurt van Umea komen wordt het 20+ en een
zonnetje. We zitten in het prima hotel dan ook een paar uur in de patio. Ook dit
hotel heeft weer een goed buffet en gratis koffie. Vermeldenswaardig is dat
de F800GS de 40.000 km is gepasseerd en nog steeds erg goed bevalt.
Nu al bij de Finnish?
Droog weer en een goed ontbijt, wat wil een motorrijder nog meer? Benzine, dus 's ochtends op zoek naar een tankstation. Helaas is de informatie van Garmin aangaande tankstations niet echt betrouwbaar en verliezen we onnodig veel tijd, zoeken naar tankstations zal deze reis vaker gebeuren. Eenmaal volgetankt volgt een dag van kleine pechgevallen en grote afstanden over de E4. Om uiteindelijk in een mooi zonnig Rovaniemi aan te komen. Op het terras, in de zon met een Weizenbier is het leven heel goed. We proeven de eerste rendiergerechten, vermaken ons met een soort van dorpsfeest en gaan natuurlijk langs de meest noordelijke McDonalds ter wereld voor een ijsje en een kop koffie. Qua weer was dit de topdag van de vakantie.
Na Rovaniemi begint de reis pas echt. We gaan vandaag kennis maken met de
andere deelnemers aan deze reis. De eerste poging daartoe strandt in goede
bedoelingen, want we zijn te laat bij de locatie waar de groep zou
ontbijten. Dan maar naar de Kerstman op de
poolcirkel, best vreemd bij 20 graden en zon. De Kerstman zien we niet, daar
is de rij te lang voor. Wel de poolcirkel en heel veel souvenirshops. Na
Santa Claus begint het echte Lapland, de eerste rendieren staan op de
weg, de mensen zien er anders uit en het is duidelijk een ander leven hier.
Onderweg zien we de eerste NL motoren en zwaaien enthousiast naar elkaar.
Deze dag staat een beetje in het teken van goud, maar aangezien we de
reisleiding met de gratis vouchers gemist hebben, gaan we als zuinige
Nederlanders niet het goudmuseum in. Wel nemen we
de 'Petronella-weg' en gaan een kilometer of 15 offroad. Dit levert een
behoorlijk smerige F800GS en dito pak op. Maar genieten was het wel. Na deze
spielerei is het op naar Hotel Ivalo, tijd voor een bak koffie en de
gezellige kennismaking met de rest van de avonturiers. 'S avonds krijgen we
nog een amusant inkijkje in het leven van een rendierherder en worden we in
zijn kudde 'opgenomen'. Ik neem nog een biertje in de bar, waar de eerste
sterke verhalen loskomen.
To Russia with BMW
Rond 09:15 Finse tijd starten we de motoren om na de poolcirkel een volgend hoogtepunt toe te voegen, de Noors - Russische grens. Christian heeft even zorgen om zijn koplamp, maar een tikje tegen het glas doet wonderen en de lamp blijft de rest van de dag schijnen, helaas niet de rest van de reis. We zijn als een van de laatste weg en we zien al snel her en der Nederlandse motorrijders staan om te fotograferen, de bagage nog een keer vast te zetten of een plaspauze houden. Zelf rijden we eerst door want het interessante van de rit zit op het einde. Na een uurtje hebben we zin in koffie, maar helaas schat ik de route verkeerd in en komen we heel lang niet meer bij een koffiegelegenheid. De weg wordt eindelijk ook motortechnisch interessant en samen met de wind en lage temperatuur wordt het een uitdagende rit. In Sevettijärvi, op de 2/3 van de 971 een 130 km lange weg richting de Fins/Noorse grens is er een Lapse koffiehut. Hier zit een groot deel van de groep aan de koffie en vers gebakken groot uitgevallen Berliner Bollen. Na een gezellig uurtje en en te zijn opgewarmd rijden we door het een na laatste stuk Finland, tanken de motor vol en gaan Noorwegen binnen. Het landschap veranderd als snel van de ruige Veluwe, naar heuvels met een snel stromende rivier waar men op zalm staat te vissen. Met succes want exemplaren van 60-70 cm zijn geen uitzondering.
Na een tussenstop in Kirkenes om de bagage af te geven, gaan we naar de Noors - Russische grens. Een glooiende en bochtige weg, met hier en daar behoorlijke hobbels brengt ons richting de grens. Eindelijk echt motorrijden, maar een dan beetje surrealistisch is het wel. Een flink stuk onverharde weg, welke goed te berijden is, brengt ons bij het eindpunt Grense Jakobselv waar de Russen en Noren elkaar op diverse manieren beloeren. De atmosfeer is net als het weer, kil. Op de terugweg duikt er ineens een poolvos op voor mijn motor, een bijzonder moment. De avond wordt besteed aan een vrij mager diner en een gezellig gesprek met wat medereizigers onder het genot van een biertje.
Verder weg kan niet
Ondanks dat de indrukken van het grensavontuur nog niet zijn verwerkt is het
vandaag tijd voor achteraf de meest extreme rit van de vakantie, naar Vardø en Hamningberg.
Vardø is bijzonder omdat het de enige stad in het Arctische klimaat is
en Hamningberg omdat volgens de geleerden van deze tour dat het punt is
waarbij je vanuit Nederland het verst van huis bent over de weg op het vasteland van
Europa. De dag begint licht vochtig, maar al snel klaart het op en gaat het
met een fijne snelheid over de E6. We leggen voor een deel de omgekeerde
route van gisteren af, echter onder barre omstandigheden, want ondanks de
temperatuur van 7 a 8 graden zorgt de zeer harde wind voor een ijzige kou.
Na een paar fotostops zien we een tiental motoren bij een restaurant staan.
Zoals veel cafés in Noord-Noorwegen ziet het er van buiten
niet uit, maar de koffie is heet en sterk en de wafels warm en lekker. Na deze
versterking waaien we continue bijna van de weg af. De wind is zo hevig dat de
motoren niet eens stabiel op de jiffy blijven staan bij een fotostop. Foto's maken doen we dus even
niet. Een bliksembezoek aan Vadsøya het eilandje waarvandaan poolexpedities
met zeppelins zijn uitgevoerd in Vadsø gaan we verder. Helaas begint het naast hard
te waaien ook stevig te regenen en hangend tegen de wind in gaat het langs
de kust van Varangerhalvøya en komen nat en koud aan in een chaotische hotellobby
te Vardø. De tweede bestemming van vandaag is eigenlijk een avondrit. Hier
heb ik echter geen zin in en samen met Christian en Patrick gaan we rond een uur of 3
richting Hamningberg. De weg daar heen is een belevenis op zich. Het is een smalle weg door een soort maanlandschap met een woeste zee aan
onze zijde. Aangekomen op het einde van de weg wordt je vanzelf stil. Verder
dan dit kan je dus niet van huis zijn in Europa. Na het diner vertrekt
de het grootste gedeelte van de groep voor de avondrit richting Hamningberg en zit ik met Christian te
genieten van de rust en een biertje in de lobby.
Van Oost naar Noord
Vandaag is het een verbindingsetappe, zo eentje waar lekke banden worden gerepareerd, het druilt en je op het laatst wordt verrast door toch nog een mooi uitzicht. We gaan dwars door Lapland, nemen een onbedoeld stuk Finland mee en eindigen in Lakselv. Een weg van 117 km zonder dorp en met nauwelijks huizen en zijwegen, kan sommigen bekoren, maar ik vind het vooral lijken op Duitsland. Niet erg, maar ook niet bijzonder. Jammer is ook te horen dat de toeristische route die werd afgeraden redelijk berijdbaar is, zeker met een GS. We zijn nu een stuk dichter bij de Noordkaap, de bergen komen er aan en het weer schijnt langzaam beter te worden. Het hotel ziet er goed uit, maar mijn kamer is koud, mijn badkamer ijskoud en de douche lauw. Gelukkig wordt deze kleine ergernissen snel opgelost. Het eten is in buffetvorm en goed van kwaliteit, al schrok men denk ik van het tempo waarmee het werd verorberd. 'S avonds in de bar komen er stoere verhalen over de TT en de Zwarte Cross. Toch leuk om te horen hoe anderen deze evenementen beleven.
Het barre westen
De regenafvoer gorgelt er lustig op los als ik om 07:30 het gordijn open doe en de regen zal ook tot een uur of 16:00 gestaag blijven vallen. De eerste uitdaging is echter de Zumo van Patrick weer op gang te krijgen. Nadat die exercitie succesvol is verlopen, ik en passant mijn laarzen heb voorzien van wat secondelijm, gaan we op weg naar Havøysund. Na een uurtje rijden wordt er zowel benzine als koffie getankt en raak ik onder de indruk van de innemende en gemeende glimlach van de dame achter de balie. Ze wil graag weten waar we vandaan komen en wat we nog gaan doen en na een hartverwarmend, 'neem nog een kopje want dat hebben jullie vandaag nodig' kan ze helemaal niet meer stuk. De weg naar Havøysund wordt steeds mooier en uitdagender, het weer werkt echter niet mee en totaal verkleumd komen we aan in het enige hotel van het dorpje, waar een gezellig groepje medereizigers aan de koffie en wafels zitten.
Ons wordt aangeraden een klein uitstapje te maken naar de Artic View, waarbij vooral de weg er naar toe mooi is, aangezien het uitzicht niet echt fantastisch is met dit sombere weer. Met een stevig tempo terug naar de koffiestop in Russenes dan maar, waar hopelijk die leuke dame nog wacht. Bij de koffiestop besluiten we niet het tweede gedeelte naar Hammerfest te rijden, dit zou nog 3 uur in beslag nemen en het is al 15:00 uur. Na aankomst bij het hotel vervangen we de koplamp van Christian die het uiteindelijk heeft opgegeven en ga ik na een aangenaam warme douche snel een biertje pakken in de bar. Een wandeling met een mooi uitzicht over het Porsangenfjord en nog een laatste biertje en we zijn klaar voor de rit naar de Noordkaap.
Van hamer naar aambeeld
Het zonnetje schijnt, de temperatuur is aangenaam, dus gaan we vandaag het stukje gemiste route van gisteren doen. Eerst naar Hammerfest dus. De weg is niet zo uitdagend als die van gisteren, maar de zon maakt de omgeving wel extra mooi. Via veel rendier- en een paar fotostops bereiken wij het extreempunt, we klimmen naar boven en maken een paar foto's. Vervolgens gaat het tussen de rendieren door op naar de Noordkaap. De route is adembenemend, al ben ik erg moe. Aangekomen in bij de Kirkeporten camping, blijkt er over de afspraken omtrent de slaapplaatsen onduidelijkheid te zijn en daalt mijn humeur aanzienlijk. Na een bed voor de nacht te hebben geregeld gaan we naar de Noordkaap. Ook deze kan mij op dat moment niet bekoren, het een kale bedoening en deels erg toeristisch, geen beste eerste indruk dus. Eerst maar wat eten en dan vanavond weer terug. Het eten op de camping is erg goed en met een gevulde buik en een beter humeur wederom op weg naar de Noordkaap om rond 21:00 uur de voorlichtingsfilm te zien. Hierna maak ik een paar foto's en nog een en nog een,,,, enzovoort 250 foto's en vele uren later vertrekken we, de tweede indruk is soms toch beter dan de eerste. Vol van de ervaring de zon om 00:20 onder en om 00:45 weer op te zien komen. Met de zon in de rug gaat het richting de camping, rustig aan want de vermoeidheid slaat toe. Om 02:00 uur type ik dit verslag, diep onder de indruk van de ervaringen van de laatste paar uren.
Het sturen kan beginnen
Na een goed ontbijt op de meest noordelijke camping ter wereld gaan we op weg.
Er volgen nog minstens
zulke indrukwekkende bestemmingen als de Noordkaap, waarbij het stuurgehalte van de wegen wat
groter gaat worden. Onze eerste stop na behoorlijk wat hemelwater, is onze
stamkroeg in Russenes van de laatste 3 dagen. De dames zijn er altijd vrolijk, de koffie
warm en er zit altijd wel iemand van de groep. We blijven bijna een uur
hangen en na het kopen van de hoognodige souvenirs, starten we de motoren
weer en gaan over de E6 op weg naar Gildetun. Al snel merken we dat we in een ander wereld
terecht komen, kaal is het nog steeds, maar toppen van de bergen zijn
spitser en hoger. Ook is er nog veel sneeuw te zien. De weg is afwisselend
bochtig en lang en recht. Lunchen doen we zoals gewoonlijk bij een
tankstation, welke in Scandinavië goed zijn voorzien van allerhande koude en
warme gerechten. Rond 17:30 arriveren we in het hotel, waar het uitzicht
concurreert dat van de Noordkaap en het eten wederom bestaat uit zalm en rendier. 'S
avonds sticht ik nog wat verwarring met de vraag welk veerpontje we moeten
hebben, wat overigens ook weer een gezellig gesprekje oplevert met een deel
van de groep die ik nog niet veel heb gesproken. Uiteindelijk is de planning
voor morgen duidelijk en kan ik gerustgesteld naar bed.
Wachten, sleutelen, wachten, repareren
Expeditie Long Way Up is vandaag een goede benaming van onze vakantie. Iedereen is vroeg op, ondanks de
conclusie van gisteren dat we genoeg tijd zouden hebben. Ik doe het rustig
aan en na het minste ontbijt van de vakantie gaan we op weg naar de eerste
veerboot. We gokken op de boot van tien voor elf, helaas blijkt die uitgevallen.
Alle tijd dus om de ketting te spannen, laten spannen want Wegenwacht Rob
doet dit maar al te graag en een kapje dat verkeerd
zat op mijn motor goed te zetten. uiteindelijk komt er een boot en hebben we een
tussensprint van 22 km om de volgende te halen. Dat lukt en ook deze
overtocht gaat goed. We hebben een paar uur om de volgende en laatste boot
van 17:00 uur te halen. Het advies is echter om hier
vanwege de verwachte drukte al vroeg aanwezig te zijn. Dit lukt aardig, al
moeten we onderweg nog even stoppen om even te kijken hoe het met een
gevallen medereiziger gaat en laat de GPS ons in de tunnels van Tromso in de
steek. Op de boot is er enige chaos, met als gevolg dat er drie motoren
tijdens de reis omvallen. Het laatste gedeelte van de rit naar Hamn i Senja valt
letterlijk en figuurlijk in het water. Jammer want het schijnt een mooi
eiland te zijn. Koken kunnen ze er in ieder geval wel en ook het hotel is heel prettig om in te verblijven.
Island hopping LWU style
De expeditie van gisteren wordt vandaag nog eens herhaald. Om 11:00 uur
moeten we de boot naar Andenes hebben. Alle 40 motoren moeten hier
tegelijkertijd op en deze boot kan
niet gereserveerd worden. Toeval of niet, dit is dezelfde maatschappij als
van de laatste boot gisteren, maar nu zijn er spanbanden en een goede
organisatie. De motoren staan dan ook 300% save. Het is ook een mooie tocht
met de boot, al blijven de beloofde walvissen uit het zicht. Ik maak dan
maar een paar mooie foto's van mijn reisgenoten. De volgende boot is ook
de volgende deadline vandaag. We hebben 2,5 uur voor 170 km... en dat lukt.
Ook dit gaat goed met de motoren en de eindsprint naar Kabelvag is er een
met een mooi stuk off road. De GS doet zijn naam eer aan en is inmiddels
behoorlijk smerig. Na een atypisch maar lekker maal met eend gaan Christian en ik
nogmaals op de motor om iets meer van de Lofoten te zien. Alles wat beneden
de 25 meter is, want de rest is bedekt met een mooie witte deken van wolken. We
leggen nog een bliksembezoek af aan Henningsvær en ik klets onder het genot van een biertje
na in de bar.
Vaste grond onder de voeten
We verlaten de Lofoten onder een grijswolkendek, maar gelukkig rijden we
over de droge E10 die mooi tussen de bergen door slingert. We staan wel een
beetje op tijd want we willen graag de veerboot naar het vasteland halen en
daarom nemen we niet al te veel fotomomenten. Onze inspanningen zijn niet
voor niets, want de wachtrij voor de veerboot is behoorlijk lang. Gelukkig
kunnen we nog mee en na enig gehannes staan de motoren vast en kunnen we aan
de koffie. Na de veerboot is de E6 ons terrein en het uitzicht nog net zo
mooi. Zeker als we een klein uitstapje maken over de FV613, de fotomomenten
worden dan ook wat talrijker en de zijkanten van de banden worden eindelijk
gebruikt. We stoppen nog even voor onze lunch, die dit keer eens niet uit
een warm broodje bestaat maar uit zelfbelegde broodjes met baconkaas gekocht
bij een supermarktje.
Na de lunch is het in sneltrein vaart over de E6 naar het hotel in Fauske, waar weer
de nodige huishoudelijke klusjes volgen. Het diner is een lekker uitgebreid buffet
met verse vis en ook vlees dit keer. En daarna volgt nog een diepgaand
gesprek over de route van morgen, welke redelijk strak gepland moet worden
en andere zaken. Vandaag geen borrel want de wekker gaat om 06:00 uur, als
het goed is.
Mooi, mooier, fantastisch
De dag begon met de stunt van de vakantie, 's avonds een strakke planning maken en je dan 's ochtends een uur verslapen. Niettemin, na wat fruit en een kop koffie zat ik slechts 25 minuten te laat op de motor voor wat een fantastisch mooie dag gaat worden. Het weer zit deze ochtend niet mee, maar doordat we over doorgaande wegen gaan met veel bochten en mooie uitzichten gaan heb ik daar geen last van. We moeten ons voor de eerste pont meer haasten dan ons lief is, maar daarna kunnnen we 'rustig' aan doen. De route over de RV17 is 400 km lang, maar daar zitten 35 boot kilometers bij en aan het einde van de dag voelt het helemaal niet als 400 km. Het hotel in Mosjøen is redelijk, het eten ronduit slecht, Jan Dirk verontschuldigt zich hier dan ook voor. Eerlijk gezegd is dit het enige smetje op een verder uitstekend georganiseerde reis.
Het einde nadert
Vandaag is de eerste van twee lange etappes op weg naar de boot. De sfeer is dan ook heel anders, een groot deel van de route gaat over de E6. Het enige wat noemenswaardig is, zijn de uitstapjes van de E6 af. Dit zijn leuke stuurweggetjes en er zelfs een stuk semiverhard bij met spannende bochtjes. Het hotel in Selbu is mooi gelegen en het eten, wederom zalm is prima. Na het eten helpt Rob de wegenwachter mij met een nieuw tuitje voor de Osco Oiler en ik ga vroeg naar bed aangezien we morgen 500 KM moeten overbruggen en Oslo in de spits moeten overleven. De volgende vertrek ik als laatste bij het laatste hotel van deze reis. Na een vochtige en eenzame rit over het hoogste punt van de reis kom ik vlak voor een tankstation een drietal motorrijders van de groep tegen. Na de welverdiende kop koffie gaan we richting Oslo. Het rijdt vlot door en na de diverse tankstops komen we in een zonnig Oslo bij de boot naar Fredrikshavn aan. Op de boot houdt Jan Dirk Onrust, onze onvolprezen reisleider een korte afscheidsspeech, waarin ook Rob de Wegenwacht en Hans en Yvonne Vrolijk terecht een pluim krijgen. 'S ochtends is het tijd voor afscheid van de fantastische groep. Vooraf was ik nogal sceptisch over het feit dat het een groepsreis was, maar mede door de gezellige reisgenoten is het een uitermate geslaagde vakantie geworden. Wie weet ga ik een volgende keer weer mee. De reis naar Goor is een laatste extreme ervaring voor mij, 836 km voornamelijk autobahn verlopen vlotjes en rond 18:00 uur kom ik moe, voldaan en thuis.
